Vorige week had ik twee daagjes vrij genomen voor een lang weekend Italië. Ik had al wat langer het idee om naar Milano en/of Venezia te gaan vanuit hier. Het is immers zo ongeveer om de hoek (vier uurtjes Milano, stuk of zes Venezia, goed te doen met de trein). Ik wilde het eigenlijk al wat eerder doen, maar de avond van te voren is het niet zo makkelijk om nog een hostel o.i.d. te regelen ;).
Dus het werd van 23 t/m 26 september, iets eerder (drie dagen) de hostels en treinen geboekt. Als eerst stond Venezia op planning. Donderdag in de middag zou ik arriveren, wat prima gelukt is. De trein stopt op St. Lucia, dus ik stond meteen midden op 't belangrijkste eiland. Als je het station uitloopt sta je op een plein waar in plaats van de gebruikelijke stadsbussen alleen waterbussen en -taxi's komen. Meteen een fantastisch gezicht.
Als eerste heb ik mijn hostel opgezocht. Nou ja, hostel... Ik had wat gevonden en het zat vlak bij het station ergens achteraf in een steegje. Op dat moment begon ik een beetje te twijfelen aan wat ik geboekt had. Het werd erger toen er niemand opendeed na de eerste twee keer bellen... De derde keer gelukkig wel en ik werd binnengelaten in een beetje een 'shady' 'hostel'. Na de sleutel gehad te hebben kreeg ik een nummer, 1251, wat niet het kamernummer was, maar het adres in Venezia waar ik een bed had. Dus, ik met Franco van het hostel (aardige kerel overigens) door de stad op zoek naar huis 1251 (ieder huis heeft een uniek nummer, wat overigens zeeeeer handig is als je de weg kwijt bent: gewoon zoeken naar de wijk waar de nummers meer in jouw richting zitten :)). Daar aangekomen kennis gemaakt met de andere gasten waarmee ik een klein appartement deelde.
Uiteindelijk was het best prima en het concept was best grappig: je verhuurt gewoon een berg appartementen in de stad met enkele bedden. Geen rumoerig hostel, in principe genoeg sanitair en zelfs een keukentje.
Na mezelf geïnstalleerd te hebben was het tijd om de stad te verkennen. Ik had gelezen dat het het beste was om gewoon te verdwalen en te kijken waar je uitkomt. Blijkt dat ik daar een ware held in ben. Na een uur bleek ik in een perfect rondje verdwaald te zijn en stond ik weer voor nummer 1251... Haha, dan maar de bordjes 'Per Rialto' en 'Per San Marco' volgen. De rest van de avond lekker rondgelopen, overal prachtige steegjes en kanalen en geen enkele auto of ander vervoersmiddel (wel lui met steekkarretjes die de restaurantjes en winkels bevoorraden). Tussendoor even gegeten in een klein restaurantje in een steegje (scheelt een factor twee met het touristengebied ;p). Lekkere antipasta met schelpdieren en calamari als hoofdgerecht. Na natuurlijk een espresso en ergens echt Italiaans schepijs gehaald (dat is goehoed en ik heb me er uiteindelijk in vier dagen goed mee volgepropt, ijs en koffie).
De volgende dag met de waterbus over het Canal Grande naar het Piazza San Marco met de Basillica di San Marco en het Palazzo Ducale. Toen ik aankwam was het net hoogwater (nou ja, enigszins...) en er stond een mooi laagje water op het plein. Je kent de verhalen wel, maar je bent toch even verbaasd. Over het plein staan lange tafels als brug, waar langzaam rijen toeristen overheen schuifelen die niet nat willen worden. Er werd flink wat verbouwd op het plein (eigenlijk alles...) om te voorkomen dat het verloren gaat door de steeds hogere waterspiegel. Jammer voor de foto's, maar dat geeft wel de mogelijkheid om ooit nog terug te gaan. Overigens worden de meeste werken betaald door bedrijven en in ruil daarvoor krijgen ze een immense hoeveelheid reclameruimte op het plein. Wat een beetje tot gevolg had dat de helft van het Palazzo Ducale onder de Bulgari-reclame zat.
De basiliek en het Dogenpaleis ben ik van binnen gaan bekijken. Vooral de raadszalen van het Dogenpaleis zijn zeer indrukwekkend. Het laat goed zien hoe machtig Venezia ooit was. Tegen de avond heb ik nog een keer de waterbus gepakt om een tochtje te maken richting Murano. 's Avonds vlak bij mijn bed een immense pizza naar binnen gewerkt.
Ach ja, laat de foto's het werk doen. Zie mijn picasa-album voor meer foto's: http://picasaweb.google.com/rikjongerius/VeneziaEnMilano2010#.
Zaterdagochtend stond ik weer op het station voor de trein naar Milano. Op deze manier had ik een goede anderhalve dag in beide steden. Voor vertrek rolde de Venice-Simplon Oriënt-Express het station nog binnen, luxe rijtuigen pfff. Alleen door tijdgebrek geen goede foto's van kunnen nemen.
Voor de middag stopte mijn trein in Milano. Je stapt uit in een machtig groot stationsgebouw. De wachtruimte's en vooral de stationshallen zijn immens, zo hoort het. Dat is gewoon een goed begin (of eind) van een reis. Mijn hostel in Milano was wel van de 'normale' soort en na inchecken bracht een verschrikkelijk krakkemikkig trammetje (1928) me naar het centrum.
De Duomo di Milano in het centrum kende ik al wel van afbeeldingen, maar als je de hoek om komt en je ziet het ding staan, sta je toch ff stil. Toen ik via de rij eindelijk binnen was, werd iedereen er net uitgeveegd voor een dienst of wat dan ook. Gelukkig kan ik geen Italiaans en duurde het (moedwillig ;)) wat langer om mij naar buiten te vegen om vervolgens het via de andere kant nog een keer te proberen. Op die manier toch nog wat gezien van de binnenkant. De bovenkant van de kerk was gelukkig nog wel open, dus via de trap naar het dak geklommen voor een uitzicht over de stad.
Aan het Piazza Duomo ligt verder de Galleria di Vittorio Emanuele II, een overdekt winkelcentrum. Binnenin op de grond zijn de wapens van vier Italiaanse steden. Die van Torino is een stier. De overlevering vertelt dat als je een rondje draait op de ballen van het beest dat dat geluk brengt. Dat geldt niet voor de stier, op de plek waar zijn klokkenspel hoort te zitten, zit dus al sinds jaar en dag een mooi rond knikkerputje in de grond van iedereen die wel een beetje geluk kan gebruiken. Ik heb het ook geprobeerd, ben benieuwd of het werkt.
Een stuk uit het centrum bevind zich nog het Castello Sforzesco, het kasteel van Milano. Het is verschillende keren opgebouwd en weer afgebroken, Napoleon had er ook nog iets mee te maken. Het verhaal was nogal lastig in het Italiaans, dus heb het niet geheel kunnen lezen.
In de avond ben ik terug gegaan naar het plein bij de kerk. Er werd een of ander concert voorbereid dus nadat ik even naar de fastfood-italiaan (meer pizza) was geweest heb ik de rest van de avond naar Italiaanse muziek geluisterd. In de avond weer terug bij het hostel kennis gemaakt met mijn kamergenoot uit Canada en we zijn samen met nog een Duitser en Mexiaanse naar een Britse pub in de buurt geweest voor een hapje en een drank (het klinkt niet, maar drankje is niet geheel het goede woord). Daarna kwamen de Duitser en ik op het geniale idee om te gaan kijken hoe het nachtleven in Milano was, dus zijn we met de taxi naar de Como Corso gegaan om daar nog even verder te gaan, best een aparte avond zo met iemand die je eigenlijk niet kent.
Zondag ben ik eerst naar het Museo Nazionale della Scienza e della Tecnologia Leonardo da Vinci gegaan. De combinatie van techniek-museum, treinen (jaja) en werk van Leonardo da Vinci sprak me wel aan. In de middag de Santa Maria delle Grazie en verscheidene andere kerkjes en straatjes bezocht. Geen bezoek helaas aan de Il Cenacolo (laatste avaondmaal) van Da Vinci, die kaartjes moet je nogal ver van te voren boeken.
En daarna was het helaas alweer tijd om terug te gaan naar het 5 graden koudere en een stuk minder zonnige Zürich (waar ik me overigens ook prima vermaak en nieuwe records zet op mijn fiets. De laatste afstand was 85 km).
Ik kreeg laatst de vraag van Maarten of ik "ook nog wel studeer". Ik realiseer me dat ik inderdaad niet zo veel tik over mijn stage bij IBM. Maar ja, ik studeer nog steeds. Mijn opdracht vordert gestaag. Volgende week weer even met mijn begeleider om de tafel om door te spreken wat ik tot nu toe gedaan heb. Het algoritme is voor het grooste deel al in hardware geimplementeerd. We kunnen dus binnenkort verder met de volgende stap: zorgen dat het ook nog snel genoeg wordt. En dat wordt nogal lastig, vooral omdat men onlangs is overgestapt naar andere simulatiesoftware en het platform zelf daar nog niet in getest is. We kunnen dus vanalles tegenkomen.
Met mijn (student) collega's is het ook altijd top, genoeg koffiepauze's of gewoon gezellig met z'n vijven om 6 uur 's ochtends een hamburger eten bij de macdonalds. Alleen ik blijf het wonderbaarlijk vinden hoeveel Nederlanders hier zitten. Laatst hebben we geprobeerd om mijn begeleider Nederlands te leren, het was nou eenmaal drie tegen een (tot twee keer toe) (met vijf verschillende Nederlanders).
Groeten,
Rik
