Sinterklaas!

Hoi!

Tja, vandaag was een goede Nederlandse middag. De Sint bracht een bezoekje aan Zürich (of eigenlijk Meilen, 15 km verderop). Ik kon het niet laten om even te gaan kijken hoe hij met z'n zwarte pieten met de veerboot aankwam. Maf gezicht hoe hij tussen de auto's door het pontje verlaat. De Zwitsers die de kerstmarkt bezochten keken wel een beetje vreemd op :). Een Nederlandse collega van me bij IBM waarmee ik regelmatig koffie leut was er ook, dus het werd een gezellige middag.



Mijn stage bij IBM loopt inmiddels alweer behoorlijk op z'n eind. 17 December is helaas alweer mijn laatste werkdag, nog even en dan ben ik weer terug in Nederland. Maar ik moet zeggen dat ik daar eigenlijk nog geen zin in heb. D'r zit niks anders op. Vlak voordat ik weer terug ga, ga ik nog even met mijn vader een rit met de Glacierexpress (panoramatrein) maken, daar heb ik dan weer wel heel veel zin in!

De priemgetal generator die ik ontworpen heb voor mijn stage doet het prima, de resultaten zijn zelfs beter dan verwacht. De meetresultaten laten een behoorlijke verbetering zien ten opzichte van de software-variant. Silvio, mijn begeleider, is er tevreden mee. Kan in ieder geval met een goed resultaat terug naar Nederland.

De laatste weken ben ik bezig om het nog een klein beetje uit te breiden en ik ben bezig om een aantal metingen ook wiskundig te bewijzen, kan ik mijn kansrekening ook weer eens uit het stof trekken.

Op cultureel gebied heb ik vorige week nog een bezoekje gebracht aan Bern. Dat is best een mooie stad om te bezoeken. De stad zelf kent al een tijdje geen oorlogen meer en in het centrum is dus ook helemaal niks veranderd sinds de bloeiperiode in de 16e eeuw. Het enige is dat er wat auto's aan het straatbeeld zijn toegevoegd. De oude stadskern ligt hoog (voor NL begrippen) boven de rivier de Aare wat het uitstekend zou maken voor fotografie, ware het niet dat het ontzettend mistig was :p. Nou ja, de meeste foto's zijn nog wel prima gelukt.



Meer: http://picasaweb.google.com/rikjongerius/Bern2010

Zürich zelf is inmiddels goed in de kerstsfeer gekomen. Heel de stad hangt vol lichtjes, 't is een best mooi gezicht om er nu rond te lopen. De Weihnachtmärkte komen als paddestoelen uit de grond. We hebben hier zelfs een zingende kerstboom, al heb ik 'm nog niet horen zingen. Moet nog een keer het programma checken.



Meer: http://picasaweb.google.com/rikjongerius/KerstverlichtingZurich2010

Ook hier is het inmiddels aan het sneeuwen. Het valt opzich allemaal nog mee, ik ga nog steeds met de fiets naar IBM. Zolang de gladheid achterwege blijft is dat wel te doen. Alhoewel, ik was gisteren in Winterthur voor een housewarming en we stonden op een hellinkje op de laatste bus te wachten. De bus deed een verwoed poging te remmen, maar we zagen toch wat blokkerende wielen voorbij komen zetten. En de ABS klonk ook niet echt lekker. Ach ja, 10 meter verder konden we instappen (tja, wat doe je anders, van Winterthur naar Zürich lopen is ook 5 uur onder ideale omstandigheden).

Dat was het weer voor vandaag en ik ga me weer volstoppen met pepernoten :).

Groeten,

Rik

Als je sneeuw ziet: omdraaien

Hey,

Maarten is inmiddels alweer een paar dagen terug in Nederland. Tijd om de legendarische verhalen op te schrijven :). Volgens mij is er iedere dag zo ongeveer wel iets geks gebeurd of wat mis gegaan, dus schrijfvoer genoeg.

't begon allemaal 26 oktober om 18:30. Of eigenlijk, toen begon het nog niet. Maarten kwam met de auto (dan kon z'n mountainbike mee) en zou dan aankomen in Zürich. Maar omdat de touristische route via Frankrijk halverwege toch interessanter leek, werd 't ergens tegen half 11 's nachts ofzo (ik me helemaal voor niets gehaast vanaf mijn werk, tsss :p). Hij had gelukkig een goed cadeau bij, zie de foto (op het moment dat de foto genomen werd, was de boerenkool + rookworst en een chocoladeletter al op):

Held! Lekker!

Woensdag zijn we een stukje gaan mountainbiken (met helm en handschoenen). We wilden vanuit Winterthur naar Dietfurt via de mountainbike route die zo'n 25 km ten noorden van Zürich loopt. We hebben het niet helemaal gehaald, we waren wat te laat begonnen. Daarnaast ligt het tempo gewoon een stuk lager als je over heuvelige mountainbike paadjes gaat. Na 40 km besloten we dan ook maar gezien de tijd naar het dichtbijzijnde trein station te gaan. En daar ging het dus mis. De kaart langs de weg vertelde ons dat de kortste route een wandelpad was naar Steg. Nu ging de korste route wel over het hoogste punt (Hörnliberg, 1133 M.ü.M.) in de godsganse omgeving, maar we dachten dat dat wel mee zou vallen...

We hadden op dat moment eigenlijk al een andere keuze moeten maken daar er naast dat bord al een beetje sneeuw lag en we nog 300 meter moesten klimmen... Koppig als we zijn, zijn we gewoon verder gegaan. Ik denk dat we rond de 900 zijn gaan lopen omdat sommige stukken wel erg glad en ijzig werden en het laatste stuk ging zelfs een flink stuk met de trap omhoog (met je fiets in de hand). Boven aan gekomen was het gelukkig wel een alleraardigst uitzicht en de weg naar beneden was verhard en daarmee ook grotendeels sneeuwvrij. Dus naar beneden konden we met de fiets. Jammer genoeg kwamen we na een stuk dalen alleen het wandelpad tegen waar we gelopen hadden.



Eenmaal aangekomen in Steg kwam de volgende verrassing, er zou nog exact één trein vanaf dat station vertrekken, drie kwartier later (19:00). De volgende keer dus ook even kijken tot hoe laat je nog terug kan, anders wordt 't fietsen. Ach, de koffie in het lokale dorpscafe was wel prima en we hebben ook nog wel gelachen om de lokale hangjongeren.

Donderdag was de rustdag, ik heb Maarten alle ins en outs van Zürich laten zien. In tegenstelling tot de gebruikelijke route die de meeste touristen nemen van attractie tot attractie, besloten wij de route van Starbucks naar Starbucks te nemen en onderweg alles te bekijken wat we tegenkwamen. Het gekke van deze dag: een godsvermogen uitgeven aan koffie.

De trein bracht ons op vrijdagochtend naar Arth-Goldau, daar zijn we overgestapt op de Rigi-bahn die ons halverwege de Rigi-berg afzette. Vanaf daar hebben we de rest naar de top, 1797 M.ü.M., gelopen. De Rigi is overigens vlak bij Luzern, aan de andere kant van het meer.

Maarten had van te voren z'n bergschoenen aangetrokken en ik had alleen goede hardloopschoenen (mét extra veel ventilatiegaatjes!), voor de rest waren we niet echt gekleed op sneeuw... Wat we natuurlijk hadden kunnen zien aankomen, de Rigi is hoger dan de Hörnli, wat meestal méér sneeuw betekend. Nu was het geluk dat de asfaltweg naar de top netjes sneeuwvrij was gemaakt!



Het enige was dat we dus die asfaltweg niet hebben genomen... Halverwege stond er een wandelbord (voor de zomerroutes) met Rigi Kulm linksaf en allerlei andere dingen rechtsaf. Rechtsaf was de nette asfaltweg die sneeuwvrij was gemaakt, linksaf niet. Wij kozen links. Na 50 meter stonden we dus al knie-diep in de sneeuw. Dit was de tweede keer deze week dat we eigenlijk hadden moeten omdraaien. We zijn toch verder gelopen, maar op een gegeven moment was het pad verdwenen. Wel een huisje met een bordje 'wandelpad daarheen' erop, maar erg veel wandelpad was er niet te zien. We zijn de kant op gelopen waar we dachten dat het pad heen ging (omhoog), maar achteraf gezien bleek dat de skipiste te zijn (hadden we ook kunnen weten, daar er al ski-sporen op stonden). Dit stukje van de route was best interessant, een beetje lopen van graspol naar graspol en halverwege merken dat er onder de sneeuw een riviertje loopt dat je niet gezien had (jeuj, ventilatiegaatjes!). Met zeiknatte sokken en spijkerbroek zijn we uiteindelijk wel op de top aangekomen, waar we gelukkig wel weer een alleraardigst uitzicht hadden.



De weg naar beneden (helemaal tot Arth-Goldau, niet met de tandradtrein nu) was ook behoorlijk interessant. Zelfde verhaal, de asfaltweg viel niet in de smaak, dus zijn we ergens via een in de zomer goed begaanbaar wandelpad naar beneden gegaan. Sneeuw, modder, spekglad gras, de gene die het eerste keihard zou vallen zou koffie doen in Arth-Goldau op het station.

Zaterdag zijn we weer gaan fietsen, dit keer vlak bij Zürich. Gewoon hier op de Üetliberg waar ik ook al een paar keer op ben geweest. Blijft gewoon een prima berg, mooi uitzicht over de stad en nog geen sneeuw. 's avonds een goed bord boerenkool waarna we een poging gedaan hebben om bij de Oktoberfesten binnen te komen. Helaas was dat na ruim een uur wachten niet gelukt, 't is gewoon te druk op zaterdag. Alles is gereserveerd door bedrijven. We zijn naar een kroeg gegaan, waar het alsnog mis ging omdat ze er wel erg lekker cocktails hadden.

De zondag was daarmee niet bijster productief. In een poging om toch nog iets te doen deze dag om te onthouden besloten we gewoon een terechte Duitse maaltijd klaar te maken. We hebben vier weisswursten gehaald, gebakken aardappel-dingetjes en groenvoer en hebben ons daarmee goed volgegeten.

Maandagochtend is Maarten weer terug gegaan naar Nederland, maar niet voordat we nog even langs de Lindt-fabriek met shop gingen zodat er 3.5 kilo chocola mee terug kon. De lucht die daar bij de fabriek hangt kun je overigens snijden, jemig, wat een chocoladelucht :).

Al met al was het een topweek, al hebben we wel weer een stel rare fratsen uitgehaald. Het fietsen over de mountainbike routes is best lachen, nu alleen nog ff alle modder van mijn fiets poetsen.
De rest van de week was voor mij naar verhouding ontzettend rustig. Gewoon veilig bij IBM binnen zitten en je werk doen ;).

Groeten,

Rik

P.s.: D'r staan nog wat meer foto's op: http://picasaweb.google.com/rikjongerius/MaartenInZuerich#

Stageupdateje

Hey!

Ik ben net terug van mijn stage en ik dacht, goed moment om een keer wat te schrijven over mijn stage zelf.

Zoals de meeste van jullie wel weten ben ik bezig met een priem-getal generator. Er bestaat een software-versie van en die ben ik in hardware aan het bouwen zodat het allemaal veel sneller moet werken. (Ter info: het genereren van een 2048-bit priemgetal voor cryptografie kost luttele secondes (ik mag niet veel preciezer zijn ;-)) en dat is gewoon veel te lang (vooral in servers waar je veel cryptografische berekeningen moet uitvoeren). De afgelopen paar maanden ben ik druk bezig geweest met het implementeren van 'mijn' stuk hardware. Bedenken hoeveel geheugen je nodig hebt, waar je dat nodig hebt, op welke manier je het datapath maakt dat alles aan elkaar knoopt, welke berekeningen je op de coprocessor doet en voor welke berekeningen je een nieuw stuk hardware wil gebruiken. De kunst hierbij is natuurlijk dat je een afweging moet maken tussen de hoeveelheid ruimte op de chip die je nodig hebt, de snelheid van de uiteindelijke priem-getal generator en het vermogen dat het ding verstookt.

De hardware zelf beschrijf je in een soort programmeertaal (VHDL) en dat wordt dan later in het proces omgezet in de de daadwerkelijke onderdelen op de chip. Het voordeel daarvan is dat je van te voren al veel kunt simuleren en kunt verifiëren of het allemaal werkt. Het enige is dat het op het moment 8 uur kost om minder seconde 'in het echt' te simuleren... Dat doe ik dus vooral 's nachts, je computer is niet echt meer te gebruiken op dat moment.
De hardware werkt op dit moment grotendeels zoals ik wil en is het eigenlijke ontwerpen gebeurd (d'r zijn nog wel wat dingen nodig en als ik het straks in 't echt test zal er ongetwijfeld wat veranderd worden om het nog beter/sneller te krijgen).

De afgelopen twee weken heb ik een poging gedaan de beschrijving inclusief de complete chip, waar mijn onderdeel dus in zit, te synthesizen, het omzetten in een daadwerkelijk ontwerp voor de FPGA in het ontwerp. Een FPGA is een soort programmeerbare chip waarvan je de hardware aan kan passen. Het voordeel hiervan is dat het heel makkelijk is om nieuwe versies te testen zonder dat je de chip hoeft te vervangen. Daarnaast is het natuurlijk ook een stuk goedkoper dan iedere keer een nieuwe chip te laten maken in de fabriek. Het enige nadeel is dat ze niet zo snel zijn als een speciaal ontworpen chip voor één toepassing (ASIC), maar het blijft hardware en is daarmee stukken sneller dan een software programma op een processor.

Dat synthesizen is nogal lastig, vooral omdat dit ook het moment is waarop zal blijken of de hardware die je ontworpen hebt ook daadwerkelijk snel genoeg is (de timing constraints). Het platform draait op X MHz en als ik in mijn chip teveel berekeningen probeer uit te voeren per klokslag van de chip, dan werkt het niet. Dan kun je terug naar je VHDL-code en bijvoorbeeld de berekeningen in tweeën opsplitsen. Vooral het feit dat dit nogal een groot project is en de FPGA bijna vol is maakt het er niet makkelijker op. Het is een kwestie van op een knop drukken, 6 uur de computer laten rekenen of het allemaal past en werkt en dan wat aanpassen en opnieuw 6 uur wachten.

Vorige week had ik het allemaal werkend gekregen en daar was ik behoorlijk blij mee. Nu vond ik alleen vrijdag nog een klein foutje wat ik moest oplossen met één klein AND-poortje, vannochtend kwam ik terug: werkte het niet meer... Het ding was gesynthesized en het voldeed niet meer aan de timing constraints. Aargh! Nou dook het probleem op een totaal andere plek op de chip op en is het niet heel triviaal om het op te lossen. Nou ja, mijn computer bij IBM staat nu weer te rekenen, fingers crossed voor morgenvroeg :).

Had gehoopt dat ik, nadat mijn begeleider volgende week terug komt van vakantie, aan de slag kon met de echte chip, maar dat gaat nu ben ik bang niet lukken. Ik heb nog een dag om het op te lossen voordat Maarten morgenavond hier op de stoep gaat en ik vier daagjes vrij heb. Hij neemt z'n mountainbike mee dus we gaan lekker een stukje fietsen. En daarnaast is het hier nog Oktoberfesten :).

Sinds Venezia/Milano niet veel 'grote' touristische dingen meer gedaan. Heb een bezoekje gebracht aan St. Gallen en de OLMA-landbouwbeurs. Dat lijkt geen hele erge touristische attractie, maar is het eigenlijk wel een beetje. De beurs is vooral bekend om de degustatie-afdeling met alle Zwitserse bier en wijn (en de lokale bevolking die zich klem zuipt). Lekker bier overigens :). Maar je kunt ook alle lokale vleeswaren en kazen proberen. Net als de rest gewoon vier keer in de rij gaan staan om zeker te zijn dat het wel echt lekker is.
Voor de rest 'n concert, jazzavond, bezoekje aan de Oktoberfesten, etc. etc.

En nu ga ik aan de Maredsous 10. Antoine (Franse student uit Lyon, nu anderhalve maand intern bij IBM en sinds drie dagen mijn huisgenoot) kwam me d'r net eentje aanbieden. Hij is net terug uit Brussel en heeft e.e.a. ingeslagen ;).

Fijne avond!

Rik

P.s. even geen foto's dit keer, geen zin in :p. Volgende keer weer.

Venezia en Milano

Hoi allemaal,

Vorige week had ik twee daagjes vrij genomen voor een lang weekend Italië. Ik had al wat langer het idee om naar Milano en/of Venezia te gaan vanuit hier. Het is immers zo ongeveer om de hoek (vier uurtjes Milano, stuk of zes Venezia, goed te doen met de trein). Ik wilde het eigenlijk al wat eerder doen, maar de avond van te voren is het niet zo makkelijk om nog een hostel o.i.d. te regelen ;).

Dus het werd van 23 t/m 26 september, iets eerder (drie dagen) de hostels en treinen geboekt. Als eerst stond Venezia op planning. Donderdag in de middag zou ik arriveren, wat prima gelukt is. De trein stopt op St. Lucia, dus ik stond meteen midden op 't belangrijkste eiland. Als je het station uitloopt sta je op een plein waar in plaats van de gebruikelijke stadsbussen alleen waterbussen en -taxi's komen. Meteen een fantastisch gezicht.



Als eerste heb ik mijn hostel opgezocht. Nou ja, hostel... Ik had wat gevonden en het zat vlak bij het station ergens achteraf in een steegje. Op dat moment begon ik een beetje te twijfelen aan wat ik geboekt had. Het werd erger toen er niemand opendeed na de eerste twee keer bellen... De derde keer gelukkig wel en ik werd binnengelaten in een beetje een 'shady' 'hostel'. Na de sleutel gehad te hebben kreeg ik een nummer, 1251, wat niet het kamernummer was, maar het adres in Venezia waar ik een bed had. Dus, ik met Franco van het hostel (aardige kerel overigens) door de stad op zoek naar huis 1251 (ieder huis heeft een uniek nummer, wat overigens zeeeeer handig is als je de weg kwijt bent: gewoon zoeken naar de wijk waar de nummers meer in jouw richting zitten :)). Daar aangekomen kennis gemaakt met de andere gasten waarmee ik een klein appartement deelde.

Uiteindelijk was het best prima en het concept was best grappig: je verhuurt gewoon een berg appartementen in de stad met enkele bedden. Geen rumoerig hostel, in principe genoeg sanitair en zelfs een keukentje.

Na mezelf geïnstalleerd te hebben was het tijd om de stad te verkennen. Ik had gelezen dat het het beste was om gewoon te verdwalen en te kijken waar je uitkomt. Blijkt dat ik daar een ware held in ben. Na een uur bleek ik in een perfect rondje verdwaald te zijn en stond ik weer voor nummer 1251... Haha, dan maar de bordjes 'Per Rialto' en 'Per San Marco' volgen. De rest van de avond lekker rondgelopen, overal prachtige steegjes en kanalen en geen enkele auto of ander vervoersmiddel (wel lui met steekkarretjes die de restaurantjes en winkels bevoorraden). Tussendoor even gegeten in een klein restaurantje in een steegje (scheelt een factor twee met het touristengebied ;p). Lekkere antipasta met schelpdieren en calamari als hoofdgerecht. Na natuurlijk een espresso en ergens echt Italiaans schepijs gehaald (dat is goehoed en ik heb me er uiteindelijk in vier dagen goed mee volgepropt, ijs en koffie).



De volgende dag met de waterbus over het Canal Grande naar het Piazza San Marco met de Basillica di San Marco en het Palazzo Ducale. Toen ik aankwam was het net hoogwater (nou ja, enigszins...) en er stond een mooi laagje water op het plein. Je kent de verhalen wel, maar je bent toch even verbaasd. Over het plein staan lange tafels als brug, waar langzaam rijen toeristen overheen schuifelen die niet nat willen worden. Er werd flink wat verbouwd op het plein (eigenlijk alles...) om te voorkomen dat het verloren gaat door de steeds hogere waterspiegel. Jammer voor de foto's, maar dat geeft wel de mogelijkheid om ooit nog terug te gaan. Overigens worden de meeste werken betaald door bedrijven en in ruil daarvoor krijgen ze een immense hoeveelheid reclameruimte op het plein. Wat een beetje tot gevolg had dat de helft van het Palazzo Ducale onder de Bulgari-reclame zat.



De basiliek en het Dogenpaleis ben ik van binnen gaan bekijken. Vooral de raadszalen van het Dogenpaleis zijn zeer indrukwekkend. Het laat goed zien hoe machtig Venezia ooit was. Tegen de avond heb ik nog een keer de waterbus gepakt om een tochtje te maken richting Murano. 's Avonds vlak bij mijn bed een immense pizza naar binnen gewerkt.

Ach ja, laat de foto's het werk doen. Zie mijn picasa-album voor meer foto's: http://picasaweb.google.com/rikjongerius/VeneziaEnMilano2010#.

Zaterdagochtend stond ik weer op het station voor de trein naar Milano. Op deze manier had ik een goede anderhalve dag in beide steden. Voor vertrek rolde de Venice-Simplon Oriënt-Express het station nog binnen, luxe rijtuigen pfff. Alleen door tijdgebrek geen goede foto's van kunnen nemen.

Voor de middag stopte mijn trein in Milano. Je stapt uit in een machtig groot stationsgebouw. De wachtruimte's en vooral de stationshallen zijn immens, zo hoort het. Dat is gewoon een goed begin (of eind) van een reis. Mijn hostel in Milano was wel van de 'normale' soort en na inchecken bracht een verschrikkelijk krakkemikkig trammetje (1928) me naar het centrum.



De Duomo di Milano in het centrum kende ik al wel van afbeeldingen, maar als je de hoek om komt en je ziet het ding staan, sta je toch ff stil. Toen ik via de rij eindelijk binnen was, werd iedereen er net uitgeveegd voor een dienst of wat dan ook. Gelukkig kan ik geen Italiaans en duurde het (moedwillig ;)) wat langer om mij naar buiten te vegen om vervolgens het via de andere kant nog een keer te proberen. Op die manier toch nog wat gezien van de binnenkant. De bovenkant van de kerk was gelukkig nog wel open, dus via de trap naar het dak geklommen voor een uitzicht over de stad.



Aan het Piazza Duomo ligt verder de Galleria di Vittorio Emanuele II, een overdekt winkelcentrum. Binnenin op de grond zijn de wapens van vier Italiaanse steden. Die van Torino is een stier. De overlevering vertelt dat als je een rondje draait op de ballen van het beest dat dat geluk brengt. Dat geldt niet voor de stier, op de plek waar zijn klokkenspel hoort te zitten, zit dus al sinds jaar en dag een mooi rond knikkerputje in de grond van iedereen die wel een beetje geluk kan gebruiken. Ik heb het ook geprobeerd, ben benieuwd of het werkt.

Een stuk uit het centrum bevind zich nog het Castello Sforzesco, het kasteel van Milano. Het is verschillende keren opgebouwd en weer afgebroken, Napoleon had er ook nog iets mee te maken. Het verhaal was nogal lastig in het Italiaans, dus heb het niet geheel kunnen lezen.



In de avond ben ik terug gegaan naar het plein bij de kerk. Er werd een of ander concert voorbereid dus nadat ik even naar de fastfood-italiaan (meer pizza) was geweest heb ik de rest van de avond naar Italiaanse muziek geluisterd. In de avond weer terug bij het hostel kennis gemaakt met mijn kamergenoot uit Canada en we zijn samen met nog een Duitser en Mexiaanse naar een Britse pub in de buurt geweest voor een hapje en een drank (het klinkt niet, maar drankje is niet geheel het goede woord). Daarna kwamen de Duitser en ik op het geniale idee om te gaan kijken hoe het nachtleven in Milano was, dus zijn we met de taxi naar de Como Corso gegaan om daar nog even verder te gaan, best een aparte avond zo met iemand die je eigenlijk niet kent.



Zondag ben ik eerst naar het Museo Nazionale della Scienza e della Tecnologia Leonardo da Vinci gegaan. De combinatie van techniek-museum, treinen (jaja) en werk van Leonardo da Vinci sprak me wel aan. In de middag de Santa Maria delle Grazie en verscheidene andere kerkjes en straatjes bezocht. Geen bezoek helaas aan de Il Cenacolo (laatste avaondmaal) van Da Vinci, die kaartjes moet je nogal ver van te voren boeken.



En daarna was het helaas alweer tijd om terug te gaan naar het 5 graden koudere en een stuk minder zonnige Zürich (waar ik me overigens ook prima vermaak en nieuwe records zet op mijn fiets. De laatste afstand was 85 km).

Ik kreeg laatst de vraag van Maarten of ik "ook nog wel studeer". Ik realiseer me dat ik inderdaad niet zo veel tik over mijn stage bij IBM. Maar ja, ik studeer nog steeds. Mijn opdracht vordert gestaag. Volgende week weer even met mijn begeleider om de tafel om door te spreken wat ik tot nu toe gedaan heb. Het algoritme is voor het grooste deel al in hardware geimplementeerd. We kunnen dus binnenkort verder met de volgende stap: zorgen dat het ook nog snel genoeg wordt. En dat wordt nogal lastig, vooral omdat men onlangs is overgestapt naar andere simulatiesoftware en het platform zelf daar nog niet in getest is. We kunnen dus vanalles tegenkomen.

Met mijn (student) collega's is het ook altijd top, genoeg koffiepauze's of gewoon gezellig met z'n vijven om 6 uur 's ochtends een hamburger eten bij de macdonalds. Alleen ik blijf het wonderbaarlijk vinden hoeveel Nederlanders hier zitten. Laatst hebben we geprobeerd om mijn begeleider Nederlands te leren, het was nou eenmaal drie tegen een (tot twee keer toe) (met vijf verschillende Nederlanders).

Groeten,

Rik

Luzern again

Hey,

Vandaag (zondag) ben ik nogmaals richting Luzern vertrokken, dit keer voor een van m'n grootste hobbys: treinen. Het spoorwegmuseum zit daar ook. Overigens is het het 'Verkehrshaus' en hebben ze er alles met enige vorm van aandrijving. De afdeling treinen is verreweg het grootst. Ik ben natuurlijk in stijl met de trein naar Luzern gegaan (geen SLK dit weekend :p).

Het is me uiteindelijk gelukt om dik 2 uur tussen de opgestelde locomotieven en wagons rond te lopen. In Zwitserland zijn ze vroeg begonnen met elektrische locomotieven, gewoon omdat het lekker makkelijk was: geen gedoe met kolen (wat echt een ramp is als je als stoker moet proberen berg op kolen te scheppen) en gewoon omdat er nu eenmaal veel waterkracht is. Weinig stoom, vooral elektrisch dus.
Vooral de machines uit de jaren '20 die hier de Gotthardpas en de Albula/Berninapas (Rh.B.) moesten overwinnen zijn echt prachtig. De Be 6/8 II 'Krokodil' is echt een machtig mooi apparaat. Had het ding nog nooit gezien en nu eindelijk wel. Wil er zelf ook een ;).



Omdat ze hier zo vroeg begonnen zijn, hebben ze ook aardig wat experimenten gedaan met elektrische aandrijving. Gelijkstroom, wisselstroom, drie-fasen, alles is er en ook de bijbehorende experimentele locomotieven. Een van de leukste (voor de elektro's :p) vond ik toch wel eentje van de Rhaetische Bahn: die had een synchrone machine. Lekker simpel in onderhoud, enige nadeel: hij had drie standen, 0, 18 of 36 km/h (niks ertussenin) wat hem nogal lastig te bedienen maakte.

De rest van het museum was ook best interessant, al vond ik het autodeel wat tegenvallen. Het gebouw was leuk aangekleed, zie de foto's (oh: mocht je je afvragen: Jah, de achterkant van het gebouw zat óók onder de verkeersborden, alleen dan met de achterkant naar buiten... idioot). Het was vooral jammer dat ze binnen de auto's zo hadden opgesteld dat je ze niet zelf kon bekijken. Je kon op een knop drukken en dan bracht een of andere ontzettende robot dat ding naar het midden waar je hem dan wat beter kon bekijken. Opzich leuk, maar er zijn meer mensen. Dus jouw auto komt nooit langs of het duurt veeeel te lang :(.



Verder nog wat schepen (je kon zelfs tegen elkaar ergometeren haha!), vliegtuigen, kabelbanen en satelieten. Check de foto's, vond vooral de CV-990 'Coronado' een mooie kist.



De weg terug ging niet met de trein. Ik had bedacht terug te fietsen. Het is maar 50 km over de regionale weg en ik dacht er zo'n 2.5-3 uur voor nodig te hebben, dus daar zat al wat tijd in voor de heuvels en bergen. Vertrektijd Luzern: rond kwart over 5 - half 6 ofzo.

Ik denk dat als ik bij mijn plan was gebleven dat het wel gelukt was... Niet dus haha. Ik denk dat er in totaal vijf dingen mis gingen:
1. Ik ben niet over de regionale weg gegaan. Bij het eerste de beste bord links of rechts, koos ik natuurlijk voor het wandelpad. Achterliggende gedachte: veel mooiere route, zie je nog eens wat ipv asfalt. En dat was zeker waar! Nadeel: Het is niet bepaald een rechtstreekse weg. En het zit al in het woord: WANDEL-pad, dwz: men is niet trappetjes-schuw. Stijl omhoog gaat wel op de fiets, een tree is al lastig, laat staan 40... Heb ook wat gewandeld :p
2. Ik had mijn camera bij. Combineer dat met "zie je nog eens wat" uit punt 1 en dan weet je wel wat er mis gaat. Bij iedere dikke boom sta ik stil om een foto (70) te maken. Dan ga je schijnbaar net zo snel als wandelen. Want ik heb dezelfde wandelaar twee keer ingehaald -_-'
3. Ik ben nieuwsgierig. Ben ik aan het fietsen en zit ik me toch af te vragen of ik niet de grote weg moet pakken omdat het laat wordt, valt mijn oog natuurlijk op een bordje 'ruine - verkeerde kant - ugh minuten'. Op dat moment denk ik niet meer aan de tijd, maar denk ik 'oeeeh ruïne! klauteren! foto's!' en hoek ik m'n fiets een of ander duister pad in :) (ongeacht of je daarna je fiets nog twee trappen op kan tillen). Verder heb ik ook de neiging om als ik bij een t-splitsing per ongeluk verkeerd gok en daar zelf na 15 meter toch achter te komen omdat het meer aan de verkeerde kant ligt ik toch nog even denk 'wat ligt er achter die bocht' en dat natuurlijk uit moet zoeken.
4. Er zat een onweersbui achter me aan die me in de buurt van Zug inhaalde waardoor ik het niet meer verwantwoord achtte (open veldjes :p) om verder te fietsen
5. Wat deed ik in Zug?????

Kortom, rond 8 uur na een schamele 35 km (gerekend zonder de ommetjes) en met nog 32 te gaan, heb ik in Zug de zug gepakt (muahaha) en ben gewoon naar Zürich gegaan.



Groeten,

Rik

P.s. Ben lekker bezig met berichtjes plaatsen geloof ik. Morgen gaan we knaapjes schieten (of net wat ze bedoelen met Knabenschiessen). Ik heb in ieder geval een halve dag vrij ivm een feestdag, ben benieuwd :). Zal dus wel weer wat komen. Of niet, dat zien we nog wel.