Als je sneeuw ziet: omdraaien

Hey,

Maarten is inmiddels alweer een paar dagen terug in Nederland. Tijd om de legendarische verhalen op te schrijven :). Volgens mij is er iedere dag zo ongeveer wel iets geks gebeurd of wat mis gegaan, dus schrijfvoer genoeg.

't begon allemaal 26 oktober om 18:30. Of eigenlijk, toen begon het nog niet. Maarten kwam met de auto (dan kon z'n mountainbike mee) en zou dan aankomen in Zürich. Maar omdat de touristische route via Frankrijk halverwege toch interessanter leek, werd 't ergens tegen half 11 's nachts ofzo (ik me helemaal voor niets gehaast vanaf mijn werk, tsss :p). Hij had gelukkig een goed cadeau bij, zie de foto (op het moment dat de foto genomen werd, was de boerenkool + rookworst en een chocoladeletter al op):

Held! Lekker!

Woensdag zijn we een stukje gaan mountainbiken (met helm en handschoenen). We wilden vanuit Winterthur naar Dietfurt via de mountainbike route die zo'n 25 km ten noorden van Zürich loopt. We hebben het niet helemaal gehaald, we waren wat te laat begonnen. Daarnaast ligt het tempo gewoon een stuk lager als je over heuvelige mountainbike paadjes gaat. Na 40 km besloten we dan ook maar gezien de tijd naar het dichtbijzijnde trein station te gaan. En daar ging het dus mis. De kaart langs de weg vertelde ons dat de kortste route een wandelpad was naar Steg. Nu ging de korste route wel over het hoogste punt (Hörnliberg, 1133 M.ü.M.) in de godsganse omgeving, maar we dachten dat dat wel mee zou vallen...

We hadden op dat moment eigenlijk al een andere keuze moeten maken daar er naast dat bord al een beetje sneeuw lag en we nog 300 meter moesten klimmen... Koppig als we zijn, zijn we gewoon verder gegaan. Ik denk dat we rond de 900 zijn gaan lopen omdat sommige stukken wel erg glad en ijzig werden en het laatste stuk ging zelfs een flink stuk met de trap omhoog (met je fiets in de hand). Boven aan gekomen was het gelukkig wel een alleraardigst uitzicht en de weg naar beneden was verhard en daarmee ook grotendeels sneeuwvrij. Dus naar beneden konden we met de fiets. Jammer genoeg kwamen we na een stuk dalen alleen het wandelpad tegen waar we gelopen hadden.



Eenmaal aangekomen in Steg kwam de volgende verrassing, er zou nog exact één trein vanaf dat station vertrekken, drie kwartier later (19:00). De volgende keer dus ook even kijken tot hoe laat je nog terug kan, anders wordt 't fietsen. Ach, de koffie in het lokale dorpscafe was wel prima en we hebben ook nog wel gelachen om de lokale hangjongeren.

Donderdag was de rustdag, ik heb Maarten alle ins en outs van Zürich laten zien. In tegenstelling tot de gebruikelijke route die de meeste touristen nemen van attractie tot attractie, besloten wij de route van Starbucks naar Starbucks te nemen en onderweg alles te bekijken wat we tegenkwamen. Het gekke van deze dag: een godsvermogen uitgeven aan koffie.

De trein bracht ons op vrijdagochtend naar Arth-Goldau, daar zijn we overgestapt op de Rigi-bahn die ons halverwege de Rigi-berg afzette. Vanaf daar hebben we de rest naar de top, 1797 M.ü.M., gelopen. De Rigi is overigens vlak bij Luzern, aan de andere kant van het meer.

Maarten had van te voren z'n bergschoenen aangetrokken en ik had alleen goede hardloopschoenen (mét extra veel ventilatiegaatjes!), voor de rest waren we niet echt gekleed op sneeuw... Wat we natuurlijk hadden kunnen zien aankomen, de Rigi is hoger dan de Hörnli, wat meestal méér sneeuw betekend. Nu was het geluk dat de asfaltweg naar de top netjes sneeuwvrij was gemaakt!



Het enige was dat we dus die asfaltweg niet hebben genomen... Halverwege stond er een wandelbord (voor de zomerroutes) met Rigi Kulm linksaf en allerlei andere dingen rechtsaf. Rechtsaf was de nette asfaltweg die sneeuwvrij was gemaakt, linksaf niet. Wij kozen links. Na 50 meter stonden we dus al knie-diep in de sneeuw. Dit was de tweede keer deze week dat we eigenlijk hadden moeten omdraaien. We zijn toch verder gelopen, maar op een gegeven moment was het pad verdwenen. Wel een huisje met een bordje 'wandelpad daarheen' erop, maar erg veel wandelpad was er niet te zien. We zijn de kant op gelopen waar we dachten dat het pad heen ging (omhoog), maar achteraf gezien bleek dat de skipiste te zijn (hadden we ook kunnen weten, daar er al ski-sporen op stonden). Dit stukje van de route was best interessant, een beetje lopen van graspol naar graspol en halverwege merken dat er onder de sneeuw een riviertje loopt dat je niet gezien had (jeuj, ventilatiegaatjes!). Met zeiknatte sokken en spijkerbroek zijn we uiteindelijk wel op de top aangekomen, waar we gelukkig wel weer een alleraardigst uitzicht hadden.



De weg naar beneden (helemaal tot Arth-Goldau, niet met de tandradtrein nu) was ook behoorlijk interessant. Zelfde verhaal, de asfaltweg viel niet in de smaak, dus zijn we ergens via een in de zomer goed begaanbaar wandelpad naar beneden gegaan. Sneeuw, modder, spekglad gras, de gene die het eerste keihard zou vallen zou koffie doen in Arth-Goldau op het station.

Zaterdag zijn we weer gaan fietsen, dit keer vlak bij Zürich. Gewoon hier op de Üetliberg waar ik ook al een paar keer op ben geweest. Blijft gewoon een prima berg, mooi uitzicht over de stad en nog geen sneeuw. 's avonds een goed bord boerenkool waarna we een poging gedaan hebben om bij de Oktoberfesten binnen te komen. Helaas was dat na ruim een uur wachten niet gelukt, 't is gewoon te druk op zaterdag. Alles is gereserveerd door bedrijven. We zijn naar een kroeg gegaan, waar het alsnog mis ging omdat ze er wel erg lekker cocktails hadden.

De zondag was daarmee niet bijster productief. In een poging om toch nog iets te doen deze dag om te onthouden besloten we gewoon een terechte Duitse maaltijd klaar te maken. We hebben vier weisswursten gehaald, gebakken aardappel-dingetjes en groenvoer en hebben ons daarmee goed volgegeten.

Maandagochtend is Maarten weer terug gegaan naar Nederland, maar niet voordat we nog even langs de Lindt-fabriek met shop gingen zodat er 3.5 kilo chocola mee terug kon. De lucht die daar bij de fabriek hangt kun je overigens snijden, jemig, wat een chocoladelucht :).

Al met al was het een topweek, al hebben we wel weer een stel rare fratsen uitgehaald. Het fietsen over de mountainbike routes is best lachen, nu alleen nog ff alle modder van mijn fiets poetsen.
De rest van de week was voor mij naar verhouding ontzettend rustig. Gewoon veilig bij IBM binnen zitten en je werk doen ;).

Groeten,

Rik

P.s.: D'r staan nog wat meer foto's op: http://picasaweb.google.com/rikjongerius/MaartenInZuerich#